Novi dokazi otkrivaju da bi kritična sposobnost planete da apsorbuje ugljenik iz atmosfere mogla biti masovno degradirana, a globalna temeratura bi porasla da i dalje koristimo hemikalije koje uništavaju ozon, poput CFC.

Novo modeliranje međunarodnog tima naučnika iz Velike Britanije, SAD i Novog Zelanda, objavljeno u časopisu Nature, oslikava dramatičnu viziju spaljene planete Zemlje bez Montrealskog protokola, ono što oni nazivaju “izbegnut svet”. Ova studija povlači novu jasnu vezu između dva velika ekološka problema – rupe u ozonskom omotaču i globalnog zagreavanja.

Istraživački tim, predvođen naučnikom sa Univerziteta Lankaster, otkriva da kada se hemikalije koje uništavaju ozon, među kojima je najozloglašenija CFC, ne bi kontrolisale, njihova stalna i povećana upotreba doprinela bi porastu globalne temperature za dodatnih 2,5 ° C do kraja ovog veka.

“Svet u kome su ove hemikalije nastavile da uklanjaju naš zaštitni ozonski omotač bio bi katastrofalan za ljudsko zdravlje, ali i za vegetaciju. Povećano UV zračenje značajno bi omelo sposobnost biljaka da upiju ugljenik iz atmosfere, što znači veći nivo CO2 i globalno zagrevanje”, rekao je Dr Paul Jang, vodeći autor sa Univerziteta Lankaster.

Njihovi nalazi pokazuju da je zabranom CFC zaštićena klima na dva načina – suzbijanje njihovog efekta staklene bašte štiteći ozonski omotač i zaštita biljaka od štetnog povećanja ultraljubičastog zračenja. Ovo je zaštitilo sposobnost biljke da upije i zaključa ugljen-dioksid iz atmosfere i tako sprečilo dalje ubrzanje klimatskih promena.

Novi okvir za modeliranje koji je razvio istraživački tim objedinjuje podatke o oštećenju ozonskog omotača, oštećenjima biljaka povećanim UV zračenjem, ciklusu ugljenika i klimatskim promenama. Njihovo novo modeliranje pokazuje alternativnu budućnost planete na kojoj je upotreba CFC nastavila da raste za oko tri odsto godišnje.

Njihovo modeliranje otkriva:

• Kontinuirani rast CFC-a doveo bi do svetskog kolapsa ozonskog omotača do 2040-ih;
• Do 2100. godine bilo bi 60 odsto manje ozona iznad tropa. Ovo iscrpljivanje iznad tropa bilo bi gore nego što je ikada primećeno u rupi koja se formirala iznad Antarktika.
• Do 2050. jačina UV zraka u srednjim geografskim širinama, koja uključuje veći deo Evrope (uključujući Veliku Britaniju), zatim Sjedinjene Države i centralnu Aziju, bila bi jača od današnjih tropa.

Zbog oštećenog ozonskog omotača planeta i njena vegetacija bile bi daleko više izložene UV zračenju.

Biljke apsorbuju ugljen-dioksid (CO2) fotosintezom, a studije su pokazale da veliko povećanje UV zračenja može ograničiti rast biljaka, oštetiti njihova tkiva i umanjiti njihovu sposobnost fotosinteze. To znači da bi biljke apsorbovale manje ugljenika.

Manje ugljenika u vegetaciji takođe dovodi do toga da se manje ugljenika zaključa u zemljište, što se dešava sa velikom količinom biljnih materija nakon što uginu. Sve bi se to dogodilo na globalnom nivou.

Modeli istraživača pokazuju da u svetu bez Montrealskog protokola količina ugljenika koju apsorbuju biljke, drveće i zemljište dramatično pada tokom ovog veka. Sa manje ugljenika u biljkama i zemljištu, više ga ostaje u atmosferi kao CO2.

Supstance koje oštećuju ozonski omotač, poput CFC, takođe su snažni gasovi sa efektom staklene bašte, a prethodna istraživanja su pokazala da je njihova zabrana sprečila njihov doprinos globalnom zagrevanju kroz efekat staklene bašte.

Do kraja ovog veka, samo njihov efekat doprineo bi dodatnom globalnom zagrevanju od 1,7 ° C. Ovo je dodatak novo kvantifikovanom zagrevanju od 0,8 ° C, koje potiče od dodatnog CO2 koji bi nastao usled oštećene vegetacije, što znači da bi temperature ukupno porasle za 2,5 ° C.